در طبیعت فرایندهایی وجود دارد که تغییر در کمیت آنها، نهایتاً منجر به رویدادهایی غیرقابل پیش بینی و گاهی فاجعه آمیز می شوندکه به تغییر در کیفیت می انجامد. آب میتواند درجه حرارت بیشتری را بپذیرد، تا زمانی که به نقطه جوش برسدو در آن نقطه به بخار تبدیل شود. هر شتر تا حدی افزایش بار را تحمل میکند، ولی پس از مدتی به نقطه ای میرسد که حتی با افزایش یک پر کاه می نشیند و دیگر نمیتواند حرکت کند.
امروزه تغییر امری بدیهی فرض میشود که میتوان منشا آن را داخلی یا خارجی دانست. اگر منطق تغییراتی که به دنیای ما شکل می بخشند درونی باشد فهم و اداره تغییر با سهولت بیشتری امکان پذیر است.
اندیشه های جدید درباره مدیریت تغییر، به تفسیر تغییر در دو سطح پرداخته اند.
در سطح اول که توصیفی است، تلاش میشود که نشانه های تغییر فهرست گردد. این کار برحسب رویدادهای مجزا که بر ماهیت، فضا، جهت و فناوری، بازار، جمعیت و سایر نوسانات اجتماعی انجام می شود.
در سطح دوم که تحلیلی تر است سعی میشود که ویژگی هر تغییر، برحسب مفاهیمی انتزاعی تر مانند میزان عدم اطمینان و یا اغتشاش بررسی شود. این تلاشها به ارائه توصیف ها و طبقه بندی هایی درباره ماهیت تغییر انجامیدند، اما تبیین عملی پویایی تغییر را میسر نساختند.
